خاله خالی جون اووفتو که

فرهنگ غنی وکهن بادرود پر است از ادبیات وفولکلور ارزنده ای که در کمتر جوامعی می توان این همه تنوع فرهنگی دید وهمین آداب وسنن زیبا هستند که نقش دیرینه بودن وریشه دار بودن فرهنگ یک سرزمین را رقم می زنند. با تأسف تاکنون تحقیقات میدانی وکنکاش ریشه ای در این آداب ورسوم نشده است.

از آداب کهن این سرزمین این بود که وقتی در زمستان چند روز پیاپی هوا ابری بود مادران این دیار در گوش کودکانشان این نجوای نیایش گونه را به گویش زیبای بادرودی که ریشه در پارسی پهلوی دارد زمزمه میکردند.

خاله خالیجوون اووفتو که        ای من برنج رو اوو که

سحر پابه پلوو که                أ ناخورون خو بخوو

                      فقط اوفتوو ولوو که

برگردان:

خاله خاله جون(خاله خورشیده) آفتاب کن    یک من(سه کیلو) برنج رو در آب بخیسان

سحر پاشو پلو درست کن            (این پلو را)من نمی خورم خودت بخور

                           تو فقط آفتابت را(برما) بگستران

بی شک این شعر ادامه هم داشته که اگر کاربر گرامی از ادامه آن آگاهی دارد لطفأ مارا رهنمون سازد

با این زمزمه نیایش گونه به نوعی از خدای بزرگ برای آفتابی شدن روزهای سرد زمستانی طلب استمداد می شده است ومنزلت آفتاب داشتن بر پر بودن شکم را میرساند که آنقدر این مواهب طبیعی در نزد انسانهای قدیم ارزشمند بوده اند.

باامید آنکه فرهیخته ای کمر همت بالا زند وتا قبل ازبه فراموشی سپرده شدن این آداب زیبا به جمع آوری این رسومات قشنگ وریشه در تاریخ دار منطقه بپردازد.

ارادتمند: ذبیح اله صولتیان