اهای اهالی باد

سلام بادرودی های خارج از شهر     سلام ای دوستان با وطن قهر
سلام ای بادیای شهر تهرون            جنوب و شرق و غرب و ناف شمرون
سلام ای بادیای یزد و کاشون           صفاهان و قم و شیراز و کرمون
چطوره حالتون سرحال هستین؟     حالا که اینجایین، خوشحال هستین؟
بهارون خوش گذشت؟ حالش رو بردین؟    حسابی تنتو و آلوچه خوردین؟
تو جاده اومدین از راه کاشون                  نترسیدین، به جون عمه هاتون؟
جنازه، نعش، تو جاده ندیدین؟               خدا رو شکر اگه سالم رسیدین!
منو بخشش کنین دعوا ندارم!                  برا نقد و گله پروا ندارم
بذارید من بگم از دردهامون                   بگم شاید سبکتر شه دلامون
نگین بابا چرا شعرت سیاهه!               پر از اندوه و درد و رنج و آهه!
دلم پر درده از نامردمی ها                  نگین ول کن بذار سرخوش بشیم ما
تموم بچگیتون شد فراموش؟               همه ترک وطن کردین آبم روش؟
نمیگین مال این خاک و زمینیم؟            نگفتیم بچه بادیم، می مونیم؟
زمین اتحادُ یادتون هست؟                  سه چینه! کرملک! چی شد کجا رفت؟
چقد لامپای میدونو شکستیم؟            چقد گلپر که دزدیدیم و جستیم!
تموم عشقمون بودش زیارت!                سه ترکه با موتور سیر و سیاحت
محرم تیرکمون بازی نبودین؟                پی چسبوندن موتون نبودین؟
تموم خونه هامون کاگلی بود              هری پاتر کجا؟ مش مندلی بود!
به زیر کرسی گرم و قدیمی                همه شبها بساط شب نشینی

تو حوض خونه مادربزرگا                      رها بودیم از دلواپسی ها

خلاصه روزهای خوشگلی بود              کدورت ها نبود و همدلی بود
خبر دارین تو این دوران تیره                  وضع همشهریامون شیرتوشیره؟
دیگه کمتر کسی با دیگرونه                 محبت تو کماست، خوبی گرونه!
بیکاری توی شهر بیداد کرده                زغصه شهر ما غمباد کرده؟
درسته بی خیال شهر باشیم؟             سر چیزای بیخود قهر باشیم
به قول اونکه اسمش خاطرم نیست       چنین بی کس شدن در باورم نیست!!!
نمیخام تلخ باشه آخر شعر                   نمیخام هی بگین قحطیه شاعر؟
بخندید بادیا خندون دلاتون                   که دوس داره شماها رو خداتون
بده آستینو بالا، یا علی گوی              تو میتونی که این میدون و این گوی!