انار،یاقوت سرخ بادرود

بادرود، سرزمین یاقوت سرخ  برگرفته از نوشته آقای :ذبیح الله صولتیان ازروزنامه ایران(19آبان86)  بادرود، یکى از مناطق پرآوازه استان اصفهان است که در خاک حاصلخیز و دشت پهناور آن انواع فرآورده هاى کشاورزى مناطق گرمسیرى و نیمه گرمسیرى به عمل مى آید .در این میان انار بادرود از نظر طراوت، طعم و شادابى در نوع خود کم نظیر و از همه مهم تر است و به همین دلیل بادرود به لحاظ مرغوبیت و آبدار بودن انار به «سرزمین یاقوت سرخ کویر»، اشتهار یافته است. با شروع فصل پاییز که در گویش محلى به آن «سراسره» مى گویند، کار برداشت انار به همت کشاورزان و خانواده هایشان از ده ها هکتار از باغ هاى این دیار آغاز مى شود، به طور متوسط یک هزار و ۵۰۰ هکتار از زمین هاى کشاورزى منطقه بادرود به کشت انار اختصاص دارد و در هر هکتار ۳۵ تن محصول برداشت مى شود. حاصل دسترنج کشاورزان در هر درخت به طور متوسط ۵۰- ۳۵ کیلوگرم محصول است. انارهایى به وزن بیش از یک هزار و ۳۰۰ گرم نیز از باغ هاى بادرود برداشت شده است. در مجموع باغستان هاى انار بادرود، بالغ بر ۸۴۰ هزار درخت زیباى انار وجود دارد. انار بادرود از لحاظ صادرات به ۳ دسته تقسیم مى شود، انار درجه یک که به انار نادرى اشتهار دارد و داراى طعم خاص، ماندگارى بیشتر و اوزان میان ۳۰۰ تا ۶۰۰ گرم است، در بسته هاى مخصوص و در کارگاه هاى ویژه صادرات، بسته بندى شده و به وسیله کامیون هاى مخصوص، راهى کشورهاى اروپایى، آسیاى جنوب شرقى و حاشیه نشینان خلیج فارس مى شود و نزدیک به ۴۰ درصد انار بادرود به عنوان انار درجه یک محسوب مى شود. انار نادرى بادرود ماندگارى تا ۶ ماه پس از برداشت را در انبارهاى سنتى منطقه دارد. انار درجه ۲ گرچه از طعم مطلوب ترى برخوردار است ولى به علت پوست لطیف توان تحمل در سردخانه ها را نداشته و غالباً در بازارهاى داخلى هوادارانى بى شمار دارد. بخشى از انارهاى درجه ۲ بادرود انار شیرین با پوست سبز مایل به زرد رنگ است و انارهاى درجه ۳ به مصرف کارخانه هاى کنستانتره و آبمیوه و تهیه رب و سرکه محلى انار، تهیه ژله انار مى رسد که کار تهیه رب و سرکه مخصوص انار محلى و سنتى را بیشتر بانوان بادرودى برعهده دارند که با مشارکت تمام اعضاى خانواده به دان کردن و پخت رب خوشمزه انار مى پردازند. انار بادرود، ریشه در تاریخ کهن این دیار دارد، به نحوى که آداب و رسوم منطقه و فرهنگ عامیانه مردم به نوعى با نام این میوه بهشتى درآمیخته و مثل ها و داستان هاى کهن پیران شهر به نحوى با انار و باغ و برداشت و درخت آن ارتباطى تنگاتنگ دارد، این رویکرد گویاى آن است که از دیرباز این محصول یکى از میوه هاى شاخص این منطقه بوده که در این میان برخى از درخت هاى انار با طول عمر یک صد و ۴۰ سال نیز مشاهده شده است. اجرا گل انار روى فرش هاى دستبافت که از عمده ترین صنایع دستى منطقه بادرود محسوب مى شود، گویاى ریشه دار بودن انار در فرهنگ عامیانه مردمان اصیل این دیار است. * خواص درمانى و شیمیایى انار انار یکى از گیاهان دارویى است، تقریباً تمام قسمت هاى انار داراى تانن فراوان، اسید یونیکوتانیک، آلکالوئید و خواص قابض نسبتاً قوى است در انار مقدار زیادى ویتأمین هاى «C، B1 ، B2 و B6» وجود دارد. انار سرد و قابض است و هر چند خاصیت غذایى آن کم است اما صافى و پاک کننده خون به شمار مى رود و خوردن آن از ابتلاى انسان به بیمارى قند جلوگیرى مى کند. گل درخت انار به صورت دم کرده یا جوشانده براى رفع اسهال هاى ساده پس از دوره تحریک خون ریزى هاى ساده، ترشحات مهبلى و به صورت غرغره براى ورم لوزه به کار مى رود. برگ درخت انار به حالت تازه و خشک در ضعف اعمال معده، کمى اشتها، حالت تهوع، ضعف عمومى، کم خونى و اسهال مزمن به کار مى رود. آب انار به صورت مزه مزه در دهان براى درمان جوش و زخم هاى ناراحت کننده دهان به کار مى رود. همچنین اگر کسى به بیمارى تسلسل ادرار مبتلا باشد و آب جوشیده پوست انار را بنوشد بسیار مفید است. براى درمان زخم هاى سفیلیس، سودا و زخم بینى و سایر زخم هاى مشابه، مخلوطى از آب غلیظ رب انار با عسل مفید است. همچنین پوست ریشه انار اثر ضد کرم دارد و به صورت خشک شده یا تازه به کار مى رود. *گیاه شناسى انار تاکنون ۱۸۵ نوع انار در جهان شناخته شده که ارقام معروف آن در ایران عبارتند از: دانه قرمز، نادرى بادرود، شهسوار، شیرین، ساوه، الک، ملس، اصفهانى، تفتى، کیوانى، آمنه خاتونى، زاغ و میخوش. انار از نظر مزه، رنگ و پوست به ۳ دسته انار شیرین، ترش و ملس (میخوش) تقسیم مى شود. از انواع انارها در اصطلاح محلى بادرود، مى توان به «زاغو، ناباریکو، پوس کلفتو، ودونه، نادرى، سیا، خوش تیوم و خاتونى» اشاره کرد که هر کدام از آنها به تناسب رنگ، ضخامت پوست، نوع دانه هاى آن و شکل تاج و گل بدین نام اشتهار یافته اند.