بادرود:جلوگاه هنر ایرانی

ردپای هنر و صنعت در شهر ۶هزارساله بادرود   

  

«بادرود» شهری تاریخی است این شهر در ۳۰کیلومتری شمال نطنز و ۶۰کیلومتری شرق کاشان و در کنار جاده ترانزیت تهران ـ جنوب واقع و ارتفاع آن از سطح دریا معادل۱۰۰۳ متر است.شهر «بادرود» بی شک یکی از کهن ترین شهرهای ایران و نام آن برگرفته از «اخشیجان» چهارگانه عناصر مقدس آب، باد، خاک، آتش است. آثار باقی مانده دراین منطقه حکایت از وجود تمدنی عظیم و کهن چون تپه تاریخی «سیاه بوم» می کند که مربوط به هزاره پنجم پیش از میلاد است. تحقیقات اولیه در تپه های «سیاه بوم» نشان از وجود تمدنی کهن با انسانهایی هنرمند و صنعتگر در زمینه ساخت سفال، ذوب مس و مفرغ در هزاران سال قبل در این سرزمین دارد. گویش محلی «بادی» نیز ریشه در زبان فارسی «دری» قدیم دارد و افعال و کلمات خاص آن نشان از اصیل ترین زبان ایران قبل از اسلام است. «مرحوم دهخدا» در لغتنامه خویش از آثار تاریخی باد به «قلعه گبری» اشاره نموده که گبر، گروهی زرتشتی بودند که پیش از اسلام در ایران زندگی می کردند و اوستا کتاب مقدس آنان بوده است. کلمه «باد» برای مردم آنقدر مقدس بوده که روز بیست و دوم هر ماه شمسی را «باد» نامیده اند. آستان مقدس آقاعلی عباس(ع)، بارگاه مجللی که شهادتگاه دو تن از فرزندان حضرت امام موسی کاظم(ع) است، یکی از باعظمت ترین گنبدهای خاورمیانه را بر سر خود چون چتری در سایبان کویر قرار داده است. بنای این آستان از بهترین شیوه های معماری به لحاظ گچبری، آیینه کاری و کاشیکاری به سبک معماری ایلخانی برخوردار است. «پرستشگاه آدینه» که ازعهد باستان مانده، دارای دو ستون خشتی گلی به ارتفاع ۱۰متر و باقی مانده یی از معابد میتراپرستان و محرابی گلی است. کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند که «معبد آدینه» بادرود یکی ازمراکز مهم مذهب میتراییسم و سپس زرتشتیان پیش از اسلام در ایران بوده و پس از ورود اسلام و گرایش بادرودیها به این مذهب پرافتخار، معبد مذکور به مسجد تبدیل شده است. «دژ کرشاهی» یکی از نادرترین بناهای خشتی گلی ایران، بازمانده عهد مغول و یادآور رشادتهای کویرنشینان در برابر هجوم لشکریان مغول است. این دژ در کوهپایه های سیاه کوه در ۱۵کیلومتری شمال آستان مقدس آقاعلی عباس(ع) واقع شده و از مناظر بدیع و زیبای طبیعی برخوردار است. منازل «محقق الدوله و مرحوم رهگشا»، از شاهکارهای معماری دوران قاجار و نمایی از بافت منازل کویری که ترکیب هر دو تلفیقی از خشت، گل و کاشیهای هفت رنگ و گچبریهای زیبا است. «حمام نوقه»، حمامی بزرگ و زیبا که دارای رختکن هشت ترکی که با آجرهای ختایی بسیار زیبا، تودرتو و به شکل خاصی تزیین یافته، نمونه یی از معماری هنرمندانه عهد «صفوی» را در دیار کهن بادرود به یادگار نهاده است. «منزل حاج آمو»، که در زمینی به ابعاد هزار و ۵۰۰متر در عهد «صفوی» ساخته شده و در سرسرای منزل و طاق نماهای ورودی اتاقها اثراتی از هنرمندان عهد صفوی در قالب گچبری، گل بوته و پرنده به چشم می خورد. منطقه زیبای «سرآسیاب» دارای چشمه آب سردی است که از دامنه کوههای کرکس سرچشمه گرفته و از باغها و مزارع سرسبز طبیعی برخوردار است. شهر بادرود گنجینه یی تاریخی در دل حاشیه کویر مرکزی است که برای بسیاری از گردشگران داخلی و خارجی ناشناخته مانده است.  

منبع:روزنامه ایران شماره ۱۸۰۷ - سال هفتم - شنبه ۲۹ اردیبهشت ۱۳۸۰