شعری از ادیب سرشکی

انارستان

دهیدم جرعه ای زآن می که پاک است

اگـر سـاقـی ملک یـا اهـل خـاک است

هـر آن کس جرعه ای نوشد از آن می

یقـیــن مـحـبـوب و مـجـذوب نـگار است

دعـایـش مستجـاب و ذکــر او حـق

ز کــردار بـد خــود شـرمـسـار است

بـه وجــد آرَد زمیـن و آسـمـان را

که هـر پـیـری از آن معجـون جـوان است

اگـر می میخـوری حـرمت نگهــدار

وگـرنـه تـرک مـی عـیـن صــواب است

پـس از تلخـی گــوارا دان حـلاوت

کـه عـاشـق را نشان از گل گلاب است

نـه تـابـستـان و پـائـیــز و تـمــوزش

بُــوَد بـیـهــوده با هـم سـازگار است

تـمــام لحـظـه هــای ایــن زمــانـه

بُــوَد نعمت مگـو نقصی بـه کار است

بـه رنگ و دانـه دیـدم هـر دو یکـسـان

یکـی تلـخ و یکـی شـیـریـن انـار است

گلـش چــون گــوشــوار نـوعـروســان

رخـش زیـبـاتـر از چشم غزال است

گلـویـش چــون گلــوی شیـــرخــواران

ولی شکلش چو چنگی برسه تار است

اگــر پــرسنــد از تــو بهترین چیست

که زیـغ و ترـش و شیرینش به بار است

ز تـرتیب و بـه نـظـم دانـه هـایــش

نـظـر کـن همچـو دندان های مار است

چـو دیــدی پــرده ای بـر رخ کشیده

طـلای عـفـّت و کامـل عـیـار است

ز آبش نـوش جان کـن شـادی افزاست

شـفـا بخـش دل هـر کو نــزار است

تـمــام لــذّت ایــن مــلک هـسـتی

اگــر خــواهی بـدان در دست یار است

هـر آن کو هـمسـری دارد نکو خــوی

سعـادت دارد و زشتش چو مار است

قــوامـا گـفـتـی از عـشـق و محبـّت

بـه غـیـر از آن مـگـو در دل بـهـار است

اگـر رنـدی بـه عـشـق و عاشقی کوش

وگـرنـه قسـمـت تـو چـوب و دار است

قوام الدین ادیب سرشکی