باد نامه

 تألیفگر: عباسعلی توتونچی (پیور علی أوسینخان)  

تصویر گر:محمدعلی رجبی(پیور رحمت اوس رمضون) 

سرقتگر:ذبیح اله صولتیان(پیور مئمد أسن آقا)

آن سرزمین برگرفته از آخشیجان چارگانه، آن مردمانش با دروغ و فریب بیگانه، آن که بود کویرش شهره خاص و عام، آن دارنده مردمانی شجاع و دلیر و بامرام، آن شهر سرشار از میوه‌های بهشتی، آن پرورش‌دهنده انار و محصولات نوبر مشتی، آن متبرک به یمن وجود دو امامزاده عظیم، آقاعلی عباس و شاهزاده محمد واجب‌التعظیم، آن قرار گرفته در قلب سرزمین پارس، ایران، آن شهر مملو از جمعیت طبیبان، آن میزبان جشنواره ملی انار، آن که همیشه با تبعیض بوده در پیکار، آن زادگاه معزی و ملامخلص بادی، آنکه شهره بود به اتحاد در همه آبادی، آن همیشه دوست، با شهر همسایه نطنز، این نکته را جدی نبشه‌ام، نطنز(نه طنز)، آن شهر شور و شعف و شادی و سرود، عشق‌البلاد، سرزمین جاودان بادرود... 

 

آورده‌اند دارای مردمانی هشیار بود و شهره در تلاش و همت و پشتکار بود و از اختلاف و تنش بیزار بود و عاری از خلاف و خلافکار بود و دارای مشکل اشتغال و کار بود و سادگی و صلح و صفا در میان مردمانش برقرار بود و فاقد بیمارستان از برای بیمار بود و مهر و محبت در دل پیرو جوانش سرشار بود و مرکز یاقوت سرخ، انار بود و محصول دیگرش طالبی و خیار بود و سرگرمی زنانش، رفتن به مزار بود و آمار پزشکانش بیشمار بود و چهارمین شهر زیارتی ایران برایش شعار بود و میزبان دو امامزاده بزرگوار بود و به کم‌آبی و خشکسالی دچار بود و در انتخابات بی‌صب و سالار... 

در ذبی‌نامه آمده است بادرود، شهری بود به غایت باستانی و کهن و مورخان در وصفش کتاب‌ها نوشته اند و سخن‌ها آورده‌اند و تاریخچه‌اش به هفت‌هزار سال پیش می‌رسد و بلکه بیشتر... و ابنیه تاریخی و اثار باستانی در آن به وفور یافت می‌شد و میدان ساعتش از عجایب دوران بود و قلعه‌کرشاهی‌اش سرآمد ایران بود و  آدمی از زیبایی حمام نوغه و منزل تاریخی رهگشایش حیران بود و  اثبات مدنیتش در سایت باستانی اریسمان بود و الحق الطاف خداوندی در آن سرزمین بیکران... 

 

 در کتاب « باد، اول‌البلاد» رضااللمک گودرزالدوله چنین نقل کرده: بادرود را قلعه‌ای زیبا و باستانی بود، در انتهای سنه 1356 جمعی از بدخوان و کژاندیشان دغلباز روزگار به قصد تخریب آن قلعه تاریخی نقشه‌ها کشیدند و شرارت‌ها ریختند و حیلت‌ها برگزیدند و چون فرصت مهیا دیدند از در خیرخواهی وارد شدند و چنین وانمود کردند که مکتب‌خانه‌ای بس گشاد برایتان بنا خواهیم کرد تا در آن به تحصیل علم بپردازید و کاسه مغز را به غذای سواد انباشته سازید، لیک چون چنین بنایی زمینی می‌خواهد فراخ، جز زمینی که قلعه باد در آن برقرار است هیچ زمین دیگری در بلاد به کار نیاید و چون خلق‌الله از همه‌جا بی‌خبر سرانجام کار را نیکو می‌دیدند، با بیل و کلنگ و لودر به جان قلعه کهن افتادند و در چشم به‌هم زدنی از آن بنای شگرف هیچ بر زمین نماند حال آنکه در اطراف آن قلعه به اندازه چندین مدرسه و مکتبخانه زمین صاف و هموار و بی‌استفاده موجود بود و به قول یکی از اکابر هزینه تخریب و هموارسازی قلعه از هزینه خرید چندجریب زمین در آن حوالی گرانتر و هزینه‌برتر بود!!! 

 

و از عجایب این سرزمین، برهه انتخابات بود، چنانچه در دوره پنج و شش و هفت مردمانش به وحدتی بی‌نظیر دست همی یافتند و بسیار بناها ساختند و چون اسب سفید بر روی ابر رویاها تاختند و شهر به چنان مرتبتی دست همی یافت که حسودان پیشرفتش را بر نتافتند و از برایش توطئه‌ها ریختند... چون دوره هشتم فرارسید و کیل و طبیب از هر جانبی مهیای خدمتگزاری شدند و چون اختلاف در بین خلق اوفتاد، مردی از دیار طرق گوی سبقت را ربود و بر کرسی نرم پارلمان تکیه همی داد و در آن چهارسال شهر هیچ رنگ توسعه و آبادانی ندید و چون دوره نهم فرارسید، خلق را از دفعات پیش عبرتی حاصل شده بود و جملگی بر اشتباه و خطای خویش معترف و همگان بر اجماع و اتحاد شهر متفق ... 

منبع: وبلاگ کویر