مشاهیر ادب بادرود(معزی بادی)

یکی از مشاهیر شعر و ادب خطه  بادرود ، مرحوم معزی بادی است . حاج میرزا سید علی معزی بادی ، معروف به حاج معزی و متخلص به معزی بادی به سال 1272هـ.ش در بادرود چشم به جهان گشود .

       تـا بـاد صبـا پرده ز روی  تـو بـر  انداخت

                                           ماه و فلک از جلوه ی حسنت سپر انداخت

معزی از پانزده سالگی آغاز به شعر سرای نمود و حاصل پنجاه و هشت سال سروده اش خلاصه می شود در غزلیات شیوا و نغز ، قصیده بهاریه مخمس و مناظره ها و داستانهای منظوم و شیرین این ستاره فروزان آسمان شعر و ادب یکی از فرزندان زنده یاد حاجی سید رضا طباطبایی بادی الاصل بود تحصیلات این شاعر گرانقدر نزد استاد حاجی جناب پایان یافت و پس از آنکه مشخص گردید قریحه شعر سرایی  در نهاد وی نهفته است به شاگردی مرحوم پدرش که وی نیز یکی از شاعران پر آوازه این خطه بود پرداخت و بالطبع مرحوم پدرش در راه باروری این نهال پر بار زحمات زیادی متحمل شد .

       بـلبـلی بــود مـعزی بـه گـلـستـان ادب

                                           بـنـد انـدر قـفـس از محنـت ایـام افتاد

معزی علاوه بر غزلیات زیبا به آب و خاک ملی خود نیز توجهی خاص داشت

       از آب و خاک و آتش ما بهره ای نبرده ایم

                                           بـگـذار خـرمن مــا در بـاد رفتـه باشـد

مناظره زیبای او و ادیب بیضایی آرانی که ورد زبان هر مرد سالخورده بادرودی است نشان از قدرت بالای شعری اوست . او مردی خوش محضر ، مهربان و درویش مسلک بود .

       چون معزی ارمغانی جز وفـا همره نداشت

                                             در دل اهـل وفا تـخم وفا پـاشید و رفـت

او در میان اهل ادب و عرفان دوستان بسیار داشت . از آن میان بویژه با مشفق کاشانی ، منشی کاشانی و تیمسار شیبانی روابط نزدیکی بهم رسانیده بود و آغازگر هر مشاعره ای ، شعرهای مرحوم معزی بادی بود .

ستاره درخشان شعر و ادب بادرود در 5 آذر 1345 هـ . ش در شهر کاشان در سن 73 سالگی به واسطه بیماری آسم جهان را بدود گفت .

       تنـها مرض آسـم نــه از پـای فـکنـدم

                                               دیـریست که هـر تیـر بـلا را سپرم من

پیکر این شاعر فرزانه در آرامگاه خانوادگی اش در مزار بادرود برای همیشه به خاک سپرده شد . به امید روزی که دیوان هزار بیتی این شاعر گرانقدر به زیور طبع آراسته گردد .  

  

 خانه تاریخی حاج معزی که به همت نوه بزرگوارش آقای فریدون معزی بازسازی گردیده است

باهم آخرین شعر او را که در تخت بیمارستان سروده است مرور می کنیم :

       مـرو مـرو ز بـرم ، بـا تـو گفتـگو دارم

                                              بیـا بیـا ز غمـت ، گریــه در گلـو دارد

       بیـا که آخـر عمر است و روز بـاز پسین

                                                دمـی نشستـن بــا دوسـت آرزو دارم

      شکـایت تـو بـه بـاد صبـا نشـاید گفت

                                                ز درگــه تــو تـمنـای رو بــه رو دارم

      به خنـده گفت معـزی چـه میکنی ، گفتم

                                               خوشـم که طبـع روانی و بـزله گـو دارم