جور گل بلبل کشید وزحمتش را باد برد

در سال 1360 که کتابخانه بادرود ساخته شد مقرر گردیده بود یک سالن به عنوان سالن چند منظوره ومطالعه خانمها نیز ساخته شود .ابعاد پیش بینی شده برای ساخت سالن یاد شده 10+20 یعنی 200 متر مربع بود.حتا آن زمان فنداسیون سالن یاد شده هم ریخته شده بود .کتابخانه در سال 1363 افتتاح شد اما از سالن خبری نشد .پیگیریها به نتیجه نرسیده بود . در سال 1376 که مسئولیت مجموعه فرهنگی بادرود به اینجانب واگذار شد .اولین اقدامم را ساخت سالن یاد شده قرار دادم .

همزمان شوراها در آن سال شکل گرفته بود ودکتر باغبانیان هم در آن سال به عنوان نماینده انتخاب شده بود.نامه ای به نماینده وشهرداری وشورا نوشتم واز آنان خواهش کردم تا اجازه ساخت سالنی که فنداسیونش 17 سال قبل ریخته شده راآغاز کنم .پیگیریها تا سال 1379 ادامه داشت .اردیبهشت آن سال جلسه ای با حضور شهرداروقت آقای حائری ورئیس شورای وقت آقای مهندس کیانوش وبخشدار وقت آقای هاشمی ورئیس وقت ارشاد آقای مجتهد زاده واینجانب در دفتر بخشدارگذاشتیم .صورتجلسه نوشتیم وکار ساخت سالن عملأ شروع شد.از محل اعتبارات 5 میلیون تومانی ارشاد اسلامی با وساطت دکتر باغبانیان نیمی از آن به بادرود اختصاص یافت وکار طراحی نقشه وآزمایش خاک با این مبلغ آغاز شد .

با همکاری ارزشمند مهندس حائری ومهندس کیانوش متراژ زمین را به 800 متر افزایش دادیم وکار احداث سالن چند منظوره بادرود که بعدها به تالار فرهنگ وهنر بادرود تغیر نام داد با اعتبارات استانی اداره کل ارشاد آغاز شد واکنون این بنا با متراژ 1400 متر زیر بنا در دو طبقه شامل تالار اجرای برنامه با ظرفیت 240 نفر –سالن انتظار –سه دفتر سایت اداری –بوفه – فروشگاه –اتاق گریم و دو باب سوئیت در حال اتمام است . طرح سنتی نماها وافزایش سالن از 200 متر به 1100 مترزیر بنا با پیشنهاد واصرار اینجانب به مرحله اجرائی رسید .در طول ساخت با توجه به تجربیات وبازدیدم از سالنهائی که در شهرهای مختلف دیده بودم ، طرحهای مورد نظررا به مهندسین مشاور پیشنهاد میدادم و در طول دوره شورا دهها نامه برای پیگیری به انجام رساندن این مجموعه انجام دادم.

 واما در دل بنده حقیر:

 سالن گرچه با تأخیر –آنهم علت اصلیش عدم تخصیص اعتبار به موقع بود- باحضور وزیر ارشاد افتتاح شد اما ای کاش:

- بنده کمترین بر فرض محال وظیفه ام بوده ونباید کمترین تشکری ازم میشد اما واقعأ آیا جا نداشت از کسانی که در گذشته برای تکمیل سالن از هیچ کوششی دریغ نکردند حداقل نام برده میشد.امثال دکتر باغبانیان(نماینده وقت مجلس)- اکبر حائری، مجید صفاری، مسعود آرانی(شهرداران وقت)- رحمت کیانوش-حسین آقا احمدی(روسای شورای شهر)-قدرت اله هاشمی – علی نساجی- حسین کرمانی نژاد-عسگریان(بخشداران وقت) – عباس جهانبانی – مصطفی موذنی(روسای ارشاد وقت)؟؟.

-         در این نشست از کسانی به عنوان تلاش برای تکمیل این سالن نام برده شد وتجلیل به عمل آمد که با تأسف تا روز افتتاحیه نه تنها پایشان به این سالن باز نشده بود ، شاید حتا اسمی از این تالار هم به گوششان نخورده بود، پس آی پشت میز نشینان به گوش باشید، که دیری نپاید که از شما هم نامی در هیچ محفلی برده نخواهد شد.

-         متأسفانه بنا به علل نامعلومی با دهن کجی به مصوبه شورای شهر(نامگذاری کلیه ی اماکن عمومی شهر بر عهده شورای شهر است). نام زیبا وایرانی «تالارفرهنگ وهنر»به نام عربی «مجموعه فرهنگی، هنری بادرود»تغییر یافت که این موضوع هم خود جای سئوال وپیگیری دارد.واین درحالی است که حتا کاشیهای سر درب تالار نصب شده اند

 گرچه گله ها بسیار است اما در همین مجال بسنده میکنیم وقضاوت را بر دوش مردم فهیم این دیار می سپاریم.

-         گشایش این تالار نیمه تمام چه دلائلی در پی داشت ،خدا میداند، جدای از برخی از امکانات داخل سالن نظیر پرده، صوت، گرمایش و... جهت اطلاع هنوزازمکانات اداری،حتا نیروی پرسنلی این مجموعه خبری نیست وحیاط سازی وساخت سوئیت ودیوار طرفین تالار خبری نیست