کاش بادرود .....

مقاله وارده،بقلم کویر بادرود

شاید عشق به خدمت در وجود همه انسانها ریشه دوانده باشد، اما این حکایت برای همشهریان ما حال و هوای دیگری دارد و میزان آن بسته به موقعیت زمانی و مکانی افراد درحال نوسان است! ، در منطقه ما عشق به خدمت به زادگاه در برهه‌ی شش ماهه منتهی به انتخابات مجلس به اوج خود می‌رسد و همشهریانی که شاید سالیان سال ترک آبادی کرده‌اند و سال تا سال سراغی از احوالاتش نمی‌گیرند در ایام انتخابات قبای دلسوزی به تن می‌کنند و به خیل عظیم مدعیان خدمت به شهر می‌پیوندند، بسیاری از این دوستان قدری عمیق‌تر می اندیشند و سناریوی خود را از یک، دو، سه و گاهاً چهارسال قبل آغاز می‌کنند، در جلسات مختلف شهر حاضر می‌شوند، افکار خیراندیشانه پیدا می‌کنند، درباره مشکلات و معظلات منطقه اظهارنظر می‌کنند و خلاصه به گونه‌ای وانمود می‌کنند که از عنفوان کودکی تشنه خدمت به منطقه بوده‌اند و چیزی جز رفع مشکلات مردم آنان را سیراب نخواهد کرد، این ماجرا مختص به گذشته و امروز نبوده و مطمئناً در آینده هم چنین رویه‌ای را خواهیم دید! در این بین چه بسیار دوستانی که سالیان سال در مناصب حساس و تاثیرگذار حضور داشته‌اند اما دریغ از یک خدمت کوچک به منطقه و مردم نجیبش!

نکته تاسف‌برانگیز ماجرا این است که به محض اتمام انتخابات و فارغ از هر نتیجه‌ای ناکامان انتخابات ترک وطن می‌کنند و انگار نه انگار که تا دیروز همه هم و غمشان حل مشکلات مردم منطقه بوده! منظور نگارنده هیچ فرد خاصی نیست و تقریباً تمامی افرادی که در انتخابات گذشته چه در نطنز و چه در بادرود ناکام بوده‌اند مشمول این قانون می‌شوند، نمونه‌هایی از این دست در بادرود و نطنز به وفور یافت می‌شوند و شاید نیازی به رازگشایی بیشتری برای اثبات این ادعا نداشته باشیم!
اینجانب همیشه بر این باور بوده ام که پیشرفت و توسعه در کشور ما به جای برنامه‌محوری، بیشتر شخص‌محور بوده و شاهد ادعای بنده جهش خیره‌کننده استان کرمان به عنوان زادگاه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، بهبود وضعیت استان یزد به دلیل جایگاه سیدمحمدخاتمی در مقام ریاست جمهوری و یا نمونه عینی‌تر آن پیشرفت روستای نراق در همین همسایگی ماست که با عنایت به حضور شخص جاسبی در ریاست دانشگاه آزاد، به شهری دانشگاهی و مطرح در سطح کشور تبدیل شده است!
مطمئناً خدمت به شهر وابسته به حضور در ساختمان بهارستان نیست، اگرچه بهترین جایگاه برای خدمت مجلس است، کسی که قصد خدمت به منطقه را دارد در هر پست و مقام و جایگاهی که باشد، می‌تواند دین خود را به مردم منطقه ادا کند و در حد وسع و توان خویش گره‌گشای مشکلات سرزمین مادری‌اش باشد!
اگر بخواهیم استثنائی برای این قانون نانوشته منطقه در نظر بگیریم، مثالی بهتر از حاج مسعود کریمپور سراغ نداریم، مردی که اگرچه همیشه سودای نشستن بر کرسی بهارستان را دارد، اما از آن سو در هرجایگاه و پست و منصبی که بوده عشق به همشهریان خود را فراموش نکرده و به گواهی بسیاری از حتی بادرودی‌ها خدمات او مختص ایام قبل از انتخابان نیست. در اثبات این ادعا همین بس که ایشان با انتشار نشریه ارمغان نشان می‌دهد که هیچ‌گاه خود را بیگانه با مشکلات و معظلات منطقه نمی‌داند و چنین نیست که اگر ناکام انتخابات باشد به کنجی بنشیند و دم از ناسپاسی و قدرناشناسی مردم منطقه بزند و این‌گونه است که شاید خیلی از دوستان با حقیر هم‌عقیده باشند که کاش شهر بادرود هم یک کریمپور داشت!
با نگاهی به شهر بادرود در می‌یابیم در حال حاضر با وجود فعالیت تعداد بیشماری از همشهریانمان در فضای مجازی، بعد از کسالت مدیر وبلاگ بادآباد تنها دو وبلاگ به رصدکردن مشکلات و مسائل منطقه می‌پردازند و شوربختانه‌تر اینکه در شهر بیست هزار نفری بادرود با آن همه کاندید بالقوه برای انتخابات مجلس، هیچ کس نه به فکر حل مشکلات مردم، بلکه به فکر انعکاس مشکلات منطقه هم نیست! ناخوشی این امر وقتی افزون می‌شود که کوچکترین روستاهای اطراف ما چندین و چند وبلاگ خبری تحلیلی دارند و نشریه محلی منتشر می‌کنند، ولی در بادرود ما تنها نشریه فاخته جور بی‌تفاوتی بزرگان بادرودی را به دوش می‌کشد!
آری، خدمت به منطقه زمان و مکان و پست و مقام نمی‌شناسد و هرکس اندیشه مهرورزی و خدمت و دلسوزی داشته باشد، فرصت همیشه برای او مهیاست!
ارادتمند- کویر